Ես ուզում եմ պատմել իմ կյանքի պատմությունն այնպես, ինչպես կա:
Ես 32 տարեկան եմ։ Այս ընթացքում հասցրեցի շատ բան փորձել և շատ բան սովորեցի։ Այժմ ես ունեմ գեղեցիկ դուստր, հմայիչ կին, ես լի եմ էներգիայով, և կյանքը նորից բացել է իմ առջև դռները՝ խլելով իմ աշխատանքն ու դրա վրա ծախսած ժամանակը, ոչ պակաս, քան ութ տարի։ Հիմա ես կորցրել եմ այն ամենը, ինչ ունեի նյութական, բայց ամենաթանկը՝ ընտանիքս, աջակցությունս ու սերը, չեմ կորցրել ու չեմ էլ պատրաստվում, որովհետև սա ամենակարևորն է կյանքում։ Դուք դա հասկանում եք միայն այն ժամանակ, երբ հայտնվում եք ամենաներքևում:
Ես աշխատել եմ սննդի արդյունաբերությունում՝ ամեն ինչ զրոյից կազմակերպելով, ընկերության շրջանառությունը վերջերս հասել է տարեկան 300 միլիոնի, այս ոլորտում զարգացման հսկայական ծրագրեր կային, բայց, ըստ երևույթին, Աստված ինձ հեռացրեց դրանից, քանի որ այս գործունեությունը ինձ բարոյական հաճույք չի պատճառում։ և անկեղծ ասած, ինչ-որ տեղ իմ սրտում ես ուրախ եմ, որ վերջապես ավարտվեց: Ճիշտ է, ոչ այնքան, սնանկության ընթացակարգը, հանդիպումները դեռ առջեւում են, բայց ես կկարողանամ գիտակցել ինձ այն, ինչ ինձ իսկապես դուր է գալիս, մնում է միայն հարցը՝ ի՞նչն է ինձ դուր գալիս, ի՞նչն է ինձ հոգևոր ուրախություն պատճառում։ Քննարկելով այս թեման՝ գալիս եմ այն եզրակացության, որ շատ եմ սիրում մարդկանց երջանկացնել, տեսնել, թե ինչպես է մարդ անկեղծորեն ուրախանում որոշ բաներով և արարքներով ինձ շատ է գոհացնում։
Այս ամենի մեջ, ես երջանիկ եմ, որ չնայած կորցրի ամեն բան, բայց ունեմ ամենաթանկը՝ ընտանիքս
