Կատյան առաջին հայացքից սովորական ապագա մայր է: Նա սպասում էր երեխաներին, անհանգստացած նը-րանց ծնունդով, բժիշկներին հարցեր տվեց մի շարք հարցեր. Ամեն ինչ նորմալ էր։Նա նախօրոք գնաց ծննդա-տուն, քանի որ սպասում էր երկվորյակների. Բժիշկները որոշեցիննրան անվտանգ պահել իրենց հսկողության տակ:
Ցավերը սկսվեցին գիշերը — Կատյան ընդհանրապես չէր կարողանում դիմանալ և ամբողջ ծննդատունը խառ-նեց իրար: Բայց նրանք այդպես չէին սպասում, այնպես որ առավոտյան ուղիղ ժամը հինգին ծնվել է առաջին ե-րեխան `առողջ տղա: Եվ հինգ-տասնհինգհինգ րոպեի ընթացքում երկրորդ երեխան ծնվեց:
Երկու երեխաներն էլ լիովին առողջ էին, բացառությամբ այն բանի, որ երեխան իր այտին ուներ մեծ մուգ նշան: Երիտասարդ մայրը առաջին անգամ դստերը գրկեց, և անմիջապես քրքջալով ՝ տվեց մանկաբարձուհուն: Այնու-հետև նա վերցրեց որդուն, ուշադիր զննեց և գրկախառնվեց:
Մենք իրար նայեցինք, բայց լռեցինք: Տարօրինակ, վարք իհարկե,, բայց , լավ: Միայն առավոտյան պարզվեց, որ լավ չէ. Կատյան հրաժարվեց իր աղջկանից.Նախ, նրանց հայրը թողեց ինձ և երկու երեխաներին, և դա կլինի այնքան թանկ և ծանր: Եվ երկրորդ ՝ ի՞նչ պետք է անեմ այդպիսի աղջկա հետ:
Ասել,որ մեզ տարակուսանք են առաջացրել`ոչինչ չասել: Եվ համոզեց և բացատրեց,որ այս ծննդյան նշանը հեշտ է հեռացնել, բայց անօգուտ: Ամենայն հավանականությամբ, այս վայրը պարզապես պատրվակ էր երեխա-ներից մեկին լքելու համար:
Եվ հենց հաջորդ օրը մի երիտասարդ տղա եկավ հիվանդանոց իր ընկերուհու հետ: Ինչպես պարզվեց, նա այս երեխայի հորեղբայրն էր:Նրանք որոշեցին վերցնել նրան և չթողնել նրան պատերի տակ: Իհարկե, նրանք ստիպ-ված էին շատ թղթեր հավաքել, բայց նրանց հաջողվեց. Եւ երեխան ոչ թե գնում էր մանկատուն, այլ իր ընտա-նիքի:
